Opgeleid als informaticus en inmiddels werkzaam als boekhouder, lijk ik misschien een vreemde eend in de “Papili-bijt.” Toch ben ik altijd al begaan geweest met het lot van vluchtelingen en draag ik in het bijzonder oorlogskinderen en de stichting War Child een warm hart toe. Omdat ik een diep gevoel heb dat we allemaal met elkaar verbonden zijn, als deel van het grote geheel. Ubuntu, Mitakye Oyasin, allemaal druppels in dezelfde oceaan. En omdat ik me realiseer hoe bevoorrecht ik ben dat mijn wieg in Nederland stond.
In een eerdere (kerkelijke) periode in mijn leven was ik een tijd lang actief betrokken bij de hulp aan en begeleiding van vluchtelingen uit Zaïre (het huidige DR Congo-Kinshasa) en heb ik van dichtbij gezien met welke problematiek zij te maken hebben. Het is mooi om te doneren aan een goed doel, maar het geeft meer voldoening zelf iets te doen. Ik heb dan ook geen moment getwijfeld toen ik de vraag kreeg of ik de stichting Papili wilde ondersteunen, eerst m.b.t de boekhouding en nu ook als penningmeester. Het is mij een eer en een genoegen op deze manier bij te kunnen en mogen dragen aan het mooie werk dat de stichting doet om nieuwkomers te begeleiden zodat zij hun plek in de Nederlandse samenleving vinden en kunnen innemen.
Mijn naam is Lena Khani, een afgestudeerd Toegepast Psycholoog. Momenteel ben ik 2,5 jaar werkzaam bij de gemeente Cranendonck als medewerker van de BRP-straat in Budel. De BRP-straat is gevestigd in het asielzoekerscentrum in Budel. Hier kom ik veel in aanraking met vergunninghouders. Het mooie van dit werk vind ik dat de vergunninghouders bij ons komen om te starten met hun leven in Nederland.
Babak: Als zoon van gevluchte ouders uit Iran, ben ik opgegroeid tussen twee culturen. Met eigen ogen heb ik kunnen zien waar mijn ouders en ikzelf tegenaan liepen en wat de overeenkomsten en verschillen zijn tussen de Iraanse en de Nederlandse cultuur.